فقط ۲ درصدی‌ها مهم نیستند!

فقط ۲ درصدی ها مهم نیستند!

در فصل ۲۰۱۷ انجمن ملی بسکتبال آمریکا (NBA)، دو تیم به نام های گلدن استیت و بوستون سلتیکس که دستمزدهای کمتر از متوسط دریافت می کردند، در گروه بندی خود اول شدند. گلدن استیت در نهایت قهرمان NBA شد. همزمان، هشت تیم که دستمزدهای بالاتر از حد متوسط دریافت می کردند، این فصل را با ناکامی پشت سر گذاشتند.

دلیل مهم این اتفاق <<کار تیمی>> بود؛ به ویژه همکاری به شیوه ای که اثربخشی دیگر هم تیمی ها را افزایش دهد. بازیکنان تیم های سلتیکس و گلدن استیت، نسبت به سایر تیم ها خیلی بهتر پاسکاری می کردند و آمار پاسکاری آنها ۱۵ تا ۳۰ درصد بالاتر از متوسط لیگ بود. این حرکت نشان دهنده همکاری عمیق بین آنها است، چون بازیکنان از امتیازگیری فردی صرف نظر می کنند تا نتیجه تیمی بگیرند.

این یک فداکاری واقعی است، چون با اینکه بسکتبال یک ورزش تیمی است، اما لیگ NBA ستاره هایی را که در هر فصل ده ها میلیون دلار دریافتی دارند، پررنگ تر می کند. بزرگ ترین معیار این موضوع هم میزان امتیازگیری بازیکنان است و کسی به پاسکاری زیاد به اندازه امتیازگیری اهمیت نمی دهد.
در این میان، تیم هایی که فراتر از منافع فردی فکر می کنند و کار تیمی را تقویت می کنند، امتیاز بیشتری می گیرند و بازی ها را می برند.

این ایده که ۲ درصد بهترین کارکنان شما سزاوار ۸۰ درصد توجه شما هستند، به یک اصل جاافتاده تبدیل شده است. اما در این مورد همیشه اغراق شده و اهمیت این ۲ درصد در دنیای امروز در حال افول است.
شرکت های بیشتری این روزها به این موضوع پی می برند که روش های چابک کار کردن در عصر اطلاعات متغیر، کاربرد بیشتری دارد؛ بنابراین به تیم های میان کارکردی روی می آورند تا سرعت کار را بالا ببرند. این تیم ها اهمیت توانایی هایی مثل برقراری ارتباط و مشارکت را افزایش می دهند و اثر آن ۲ درصد را - هر چقدر هم که مهارت بالایی داشته باشند - کم می کنند.

مطمئنا ستاره های یک سازمان هنوز هم می توانند بدرخشند، اما برای اینکه اثرگذارتر باشند، باید از کسانی که مهارت آنها را ندارند، کمک بگیرند. کار کردن در قالب تیم مزایای دیگری هم دارد: تعهد و وفاداری کارکنان تا حد چشمگیری افزایش می یابد.

منبع: BCG

کانال تلگرامی عشق پول،دنیای تجارت کلیک کنید